فلسطین غنیمتی از جنگ جهانی اول

صهیونیست‌ها در طول جنگ جهانی اول به طرق مختلف به حمایت از بریتانیایی‌ها پرداختند و هدف اصلی هر دوی آنها نیز اطمینان از شکست امپراتوری عثمانی، به‌عنوان متحد آلمان بود. برخی از حوزه‌های کلی حمایت صهیونیست‌ها بدین صورت بود:
– همکاری سیاسی و فناورانه: جنبش صهیونیستی فعالانه به دنبال حمایت بریتانیا برای تحقق آرمان خود بود و معتقد بود که پیروزی کامل بر عثمانی چشم‌انداز بهتری را برای آنها، جهت ایجاد یک سرزمین یهودی در فلسطین ارائه می‌کند. صهیونیست‌ها معتقد بودند که تنها انگلیس اراده سیاسی و قدرت نظامی لازم برای حفاظت و پیشبرد منافع خود و آنها را در منطقه داراست.
در طول جنگ جهانی اول، شخصیت‌های برجسته صهیونیستی مانند روچیلدها نقش اساسی در جلب حمایت بریتانیا از آرمان صهیونیست‌ها ایفا کردند و به طور مؤثر حمایت سیاسی خود در این عرصه را با اهداف جنگی بریتانیا علیه امپراتوری عثمانی در هم آمیختند. لرد والتر روچیلد، یکی از مدافعان مهم صهیونیسم و یک شخصیت کلیدی در زمینه دستیابی به بیانیه بالفور، از نفوذ خود در جامعه بریتانیا برای ترویج ایده ایجاد یک سرزمین یهودی در فلسطین به‌عنوان ماحصل استراتژیک برای بریتانیا در جنگ، استفاده کرد. ارتباط او با سیاستمداران بانفوذ به او این امکان را داد که از سیاست‌هایی دفاع کند که نه‌تنها هدفشان رسیدگی به خواسته‌های جامعه یهودی بود، بلکه با منافع امپراتوری بریتانیا درگیر جنگ نیز همسو بود. این رابطه برای هر دو طرف سودمند بود، زیرا صهیونیست‌ها به دنبال حمایت بریتانیا برای تثبیت جای پای خود در فلسطین بودند، درحالی‌که دولت بریتانیا تشخیص داد که برخورداری از حمایت صهیونیست‌ها می‌تواند به تثبیت و مدیریت سرزمین‌های عثمانی کمک کند و در نتیجه می‌تواند از دستیابی به اهداف نظامی خود اطمینان حاصل کند.
به‌علاوه، رهبران صهیونیست‌های آمریکایی مانند «حایم وایزمن» فعالانه با شخصیت‌های سیاسی کلیدی بریتانیا همکاری می‌کردند تا اطمینان حاصل کنند که دیدگاه صهیونیست‌ها در زمینه تشکیل یک دولت یهودی در بریتانیا جذاب و مهم باقی بماند. مشارکت‌های علمی وایزمن، به‌ویژه توسعه روشی برای تولید استون، پیامدهای مهمی برای بریتانیای درگیر جنگ داشت و نشان داد که چگونه همکاری و کمک‌های صهیونیست‌ها از لابی‌گری سیاسی هم فراتر رفته است. حمایت شخصیت‌های بانفوذ جنبش صهیونیستی، از جمله لوئی براندیس در ایالات متحده، باهدف متحد کردن افکار عمومی مردم بریتانیا و آمریکا به نفع صهیونیسم به‌عنوان بخشی از دیپلماسی زمان جنگ، عملکرد موفقی داشت. این همسویی راهبردی نه‌تنها اهمیت جامعه یهودی را در زمینه وسیع‌تر سیاست زمان جنگ برجسته کرد، بلکه مهارت رهبران صهیونیست در استفاده از چشم‌انداز سیاسی آن زمان برای تأمین اهداف خود به نام حمایت از بریتانیا در برابر عثمانی را نمایان ساخت.

– همکاری نظامی: تأسیس «هنگ یهودیان» که در سال 1917 تشکیل شد، حاکی از حمایت مستقیم نظامی صهیونیست‌ها از بریتانیا بود. اگرچه تمرکز اصلی جنبش صهیونیستی در حوزه های سیاسی بود، اما مشارکت یهودیان در تلاش‌های نظامی همسو با دستور کار بریتانیا، بعداً ادعاهای صهیونیست‌ها را برای داشتن سرزمینی در فلسطین افزایش داد. (Kramer, 2017: 7-8) درواقع، جنبش صهیونیستی واحدهای نظامی مخفی را برای کمک به نیروهای انگلیسی سازماندهی کرد. به عنوان مثال، «گردان قاطر صهیون » در سال 1915 تشکیل شد که عمدتاً شامل داوطلبان یهودی بود که توسط عثمانی ها از فلسطین تبعید شده بودند. اگرچه این واحد در فلسطین نجنگید، اما در عملیات گالیپولی شرکت کرد. «هنگ یهودیان »، متشکل از داوطلبان یهودی نیز در نبردهای دره اردن بین سال‌های 1917 و 1918 به بریتانیایی ها کمک کردند.
– نفوذ ژئوپلیتیک پیش از جنگ: صهیونیست‌ها همچنین پیش از آن قصد داشتند حتی‌الامکان امپراتوری عثمانی امتیاز «کاپیتولاسیون» شامل مجموعه‌ای از امتیازات را به شهروندان انگلیسی اعطا کند. این امتیاز دخالت و حضور بریتانیا در فلسطین را عمیق‌تر می‌کرد و از طریق آن پایه‌ها و زمینه‌های تأسیس یک کشور یهودی در آینده به نحو بهتری فراهم می‌شد.

درمجموع، در طول جنگ جهانی اول، روابط بین صهیونیست‌ها و بریتانیا به طور قابل‌توجهی در زمینه همکاری گسترده باهدف شکست امپراتوری عثمانی، که در آن زمان فلسطین را کنترل می‌کرد، شکل گرفت. صهیونیست‌ها به رهبری شخصیت‌هایی مانند حایم وایزمن، اهمیت استراتژیک همسویی با بریتانیا را که به دنبال تضمین پیروزی خود علیه قدرت‌های مرکزی بود، درک کردند. هدف اصلی جنبش صهیونیستی اطمینان از این بود که فلسطین پس از شکست عثمانی تحت کنترل بریتانیا قرار گیرد. به‌طورکلی، در اوایل سال 1917، صهیونیست‌ها یک هدف داشتند و آن، پیروزی انگلیس در جنگ، جهت تحقق آرزوهای آنها برای تأسیس یک سرزمین ملی برای یهودیان در فلسطین بود. درحقیقت، این همسویی صرفاً یک تلاش امیدوارانه نبود، بلکه فرصتی حیاتی برای افزایش حمایت از بریتانیا، برای بالابردن سطح تأثیرگذاری بر ترتیبات پس از جنگ، به نفع اهداف صهیونیست‌ها محسوب می‌شد.
در طول این دوره، تلاش‌های قابل‌توجهی از سوی رهبران صهیونیست برای تقویت حمایت‌ها از بریتانیا انجام شد. این تعامل شامل لابی‌کردن مقامات انگلیسی برای ارائه ایده اسکان یهودیان در فلسطین به‌عنوان بخش مهمی از استراتژی امپراتوری بریتانیا پس از پیروزی احتمالی بر عثمانی هم می‌شد. به طور قابل‌توجه، در سال‌های 1916 و 1917، انگیزه دولت بریتانیا این بود که استفاده از حمایت یهودیان – به‌ویژه از سوی جوامع با نفوذ آنها در ایالات متحده و روسیه – می‌تواند موازنه را در میدان جنگ به نفع آنها تغییر دهد. در نتیجه، لابی‌گری‌های صهیونیست‌ها به موفقیت در اخذ وعده‌هایی مبنی بر حمایت برخی دولت ها از جمله آمریکا منجر شد که بخشی از آن هم در بیانیه مهم بالفور و به نفع صهیونیست‌ها به طور عمومی نمایان شد. بنابراین، این همکاری، زمینه را برای فرمانروایی نهایی بریتانیا بر فلسطین فراهم کرد و با نزدیک شدن به پایان جنگ، سرنوشت امپراتوری بریتانیا و آرزوها و آرمان های صهیونیست‌ها را بیشتر در هم آمیخت.