عراق، دروازه ورود به خاورمیانه جدید

اجرای این استراتژی توسط ایالات متحده شامل چندین اقدام کلیدی بود:

• خصوصی‌سازی نفت و تضعیف درآمد دولت:
  آمریکایی‌ها پس از حمله نظامی خود، یک مدل اقتصادی نئولیبرال را دنبال کردند که هدفش خصوصی‌سازی شدید صنعت نفت عراق بود. این استراتژی نه‌تنها درآمدهای دولت را تضعیف کرد، بلکه نهادهای خصوصی مختلفی را نیز توانمند ساخت و منجر به تجزیه بیشتر قدرت سیاسی و اقتصادی شد. اقدامات در عرصه خصوصی‌سازی به این معنی بود که مزایای منابع عظیم عراق از مفهوم منافع ملی واحد برای تمام کشور دور شده و به دست‌ شرکت‌های خصوصی مختلف افتاده و پایه و اساس مالی دولت را تضعیف کرد.
  فشار بر عراق برای واگذاری کنترل منابع نفتی خود به شرکت‌های خارجی، همان‌طور که در کتاب کوک هم آمده است، به طور واضح قدرت مالی دولت عراق را تضعیف نمود و در نتیجه توانایی آن را برای حفظ ثبات و مقاومت در برابر تجزیه بیشتر فلج کرد. این امر با هدف بلندمدت تأمین منابع نفتی، همان‌طور که در یادداشت سپتامبر 1978 ستاد مشترک ارتش آمریکا هم ذکر شده، همسو می‌باشد.
  همان‌طور که اسکات ریتر در کتاب «اساد محرمانه عراق» اشاره می‌کند، طرح خصوصی‌سازی صنعت نفت نه‌تنها یک حرکت اقتصادی، بلکه یک مانور استراتژیک محسوب می‌شد که پیشاپیش برای تضعیف ثبات مالی دولت عراق طراحی شده بود. با فراهم کردن زمینه برای شرکت‌های خارجی جهت کنترل منابع نفتی، پایه درآمد دولت عراق کاهش یافت و در نتیجه توانایی آن برای حکومت مؤثر و مستقل تضعیف شد. این نوع خصوصی‌سازی بدون کنترل اقتصادی، به نابرابری بیشتر بین ثروتمندان و حاشیه‌نشینان خاتمه یافت و نارضایتی و تنش را در بین گروه‌های مختلف مذهبی و قومی به طور مضاعف برانگیخت.
• تفرقه‌افکنی و بالکانیزه کردن اقلیت‌های مذهبی و قومی:
  ایالات متحده با حمایت از گروه‌های مذهبی و قومی مختلف در برابر یکدیگر و با بهره‌گیری از تنش‌های از پیش موجود، باعث و بانی درگیری‌های فرقه‌ای گسترده‌ای در عراق شد. تقسیم‌بندی شهرهای بزرگ عراق و حمایت هدفمند از گروه‌های خاص، منعکس‌کننده استراتژی «تفرقه بینداز و حکومت کن» است. این موضوع از سوی صهیونیست‌ها به ویژه در خصوص اقداماتی که باعث تشدید درگیری بین گروه‌های سنی و شیعه شد و تقسیم برنامه‌ریزی‌شده عراق به سه ایالت کوچک مورد تأکید قرار گرفته است. یافته‌های کوک تأکید می‌کند که تجزیه اقلیت‌های مذهبی و قومی، جزء اصلی استراتژی ایالات متحده بوده است که اغلب از دریچه طرح ینون به آن نگریسته می‌شود. هدف اصلی ایجاد چشم‌اندازی از وفاداری‌های تقسیم‌شده بود که در آن گروه‌های شیعه، سنی و کرد خود را در تضاد می‌دیدند و بدین ترتیب از هرگونه مخالفت یکپارچه با سیاست‌های ایالات متحده یا منافع اسرائیل در منطقه جلوگیری می‌کردند. این رویکرد «تفرقه بینداز و حکومت کن» ریشه در این باور داشت که یک عراق تجزیه‌شده، قابل مدیریت‌تر و برای اسرائیل کمتر تهدیدآمیز خواهد بود.
• تشویق خشونت فرقه‌ای
  از نظر نویسندگان و پژوهشگران مطرح مرتبط با موضوع، از جمله کوک و ریتر، حمله ایالات متحده با طرح‌ها و نقشه‌هایی در رابطه با گسترش خشونت فرقه‌ای همراه بوده، که به عنوان ابزاری عملی برای دستیابی به بی‌ثباتی پیش‌بینی‌شده در طرح‌هایی مثل ینون و انفصال کامل به اجرا درآمده است. به گفته کوک، جنگ داخلی در عراق صرفاً نتیجه حمله آمریکا نبود، بلکه برنامه از پیش تعیین‌شده‌ای بود که توسط نومحافظه‌کارانی که به دنبال اختلافات مذهبی بودند طراحی شد. این آشوب بی‌ثبات‌ساز به فروپاشی بیشتر هویت ملی در عراق منجر شد و جوامع را به سمت هویت‌های فرقه‌ای سوق داد، نه به سمت ملی‌گرایی منسجم عراقی.
• تحویل پول و سلاح به گروه‌های رادیکال:
  پیشنهاد حمایت ایالات متحده از گروه‌های تروریستی علیه آنچه هلال شیعی می‌خواند مشخص‌کننده استراتژی گسترده‌تر صهیونیست‌ها برای مدیریت و بهره‌برداری از درگیری به جای ترویج راه‌حل مسالمت‌آمیز است. در این زمینه به عنوان مثال، گزارش‌هایی مبنی بر ضرورت اجرای «عملیات سیاه» (Black Operations) پنتاگون و سیا در ایران با هدف ایجاد تنش‌های قومی، تصویر یک کمپین بی‌ثبات‌ساز حساب‌شده را برای کل منطقه نشان می‌دهد. بنابراین، یکی از جنبه‌های بحث‌برانگیز دخالت و حمله ایالات متحده، ارائه حمایت‌های مالی و تجهیزات نظامی به گروه‌های افراطی، از جمله عناصری هم در جوامع سنی و هم شیعه بود.
  ریتر و کوک همچنین به استراتژی ایالات متحده مبنی بر مسلح کردن و پشتیبانی مالی از جناح‌هایی که با روایت ژئوپلیتیکی آن‌ها مطابقت دارند و در عین حال پتانسیل خشونت فرقه‌ای گسترده را هم دارا هستند، اشاره می‌کنند. این تصمیم با تشدید درگیری‌های داخلی و تقویت افراط‌گرایی، به بی‌ثباتی بیشتر کمک کرد. این تاکتیک نه‌تنها بر بی‌اعتبارکردن گروه‌های میانه‌روتر متمرکز بود، بلکه عمداً جناح‌هایی را تقویت می‌کرد که تفرقه بیشتری را در میان اقوام و گروه‌های محلی متنوع دامن می‌زدند.
• ایجاد خاورمیانه جدید:
  لفاظی در مورد «خاورمیانه جدید» نشان دهنده قصد صهیونیست‌ها برای ترسیم مجدد مرزها و ایجاد کشورهای کوچک‌تر و چندپاره در تمام منطقه (و علیه رقبای اسرائیل) همان‌طور که در طرح ینون پیشنهاد شده است، می‌باشد. به اعتقاد تحلیلگران، استراتژی ایالات متحده شامل دامن زدن به بی‌ثباتی و هرج‌ومرج برای تصویب طرح تغییر رژیم در عراق بود که در نهایت منجر به تجزیه این کشور به بخش‌های کوچک‌تر، همسو با قومیت‌ها و فرقه‌های خاصشان و البته شکل‌گیری و رشد قارچ‌گونه گروه‌های افراطی شد.
• استفاده استراتژیک از مفهوم برساخته جنگ علیه تروریسم:
  روایت «جنگ علیه تروریسم» پس از 11 سپتامبر، آزادی عمل گسترده‌ای را برای ایالات متحده فراهم کرد تا در عراق مداخله کند و اقدام نظامی خود را به بهانه وسیله‌ای برای بازگرداندن نظم و دموکراسی به این کشور مطرح نماید. با این حال، این مداخلات به جای تقویت ثبات، اختلافات را تشدید و جناح‌گرایی را تشویق کرد، زیرا گروه‌های تجزیه‌شده کوچکتر به جای حمایت از نظم و انسجام ملی به محافظت از گروه‌های مرتبط با هویت تکه‌پاره و جدیدشان روی آوردند.