چهارگام اسرائیلی در آغاز

گروه ایرگون، که به طور رسمی با نام «سازمان نظامی ملی » شناخته می‌شود، در سال 1931 تأسیس شد و به عنوان یکی از مهم ترین گروه‌های شبه نظامی و تروریست صهیونیستی در سال‌های اولیه حملات اسرائیل برای ایجاد کشور ظاهر شد. عملیات این سازمان در اواخر دهه 1930، به ویژه در پاسخ به سیاست‌های بریتانیا و مقاومت اعراب محلی، تشدید شد. نقطه عطف تاریخی گروه ایرگون سال 1946 و زمانی بود که آن‌ها «هتل کینگ دیوید » در اورشلیم، که مقر اداری بریتانیایی‌ها در فلسطین بود را بمب کردند. این عملیات منجر به کشته شدن 91 نفر از جمله نیروهای انگلیسی و البته عرب‌ها شد. تاکتیک‌های مورد استفاده ایرگون، که اغلب متکی به استفاده از خشونت زیاد به منظور ایجاد فشار برای تغییرات سیاسی بودند، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. درواقع، منتقدان کارهای آن‌ها را خشونت‌های بی رویه‌ای که جان غیرنظامیان زیادی را در معرض خطر قرار می‌داد تشخیص داده و آن را محکوم کرده‌اند.
گروه لیهی نیز که به دار و دسته اشترن هم شناخته می‌شدند، گروه شبه نظامی دیگری بود که از ایرگون جدا شد و هدف آن اقدام فوری علیه مقامات بریتانیایی در فلسطین پس از جنگ جهانی دوم بود. این سازمان که در سال 1940 توسط آوراهام اشترن تأسیس شد، رویکردی رادیکال‌تر و ایدئولوژیک‌تر را اتخاذ کرد و اغلب اقداماتی خشونت‌آمیز را به نحوی آشکار علیه اهداف مختلف از جمله نظامیان بریتانیا انجام می‌داد. یکی از بدنام ترین عملیات‌های انجام شده توسط لیهی، ترور لرد موین ، وزیرمختار دولت بریتانیا در خاورمیانه در سال 1944 بود. این ترور بخشی از یک کارزار گسترده تر برای تضعیف اقتدار بریتانیا در فلسطین بود که شامل حملاتی به سربازان و امکانات ارتش انگلیس نیز می‌شد. با تشدید تنش‌ها در دوره قبل از تأسیس اسرائیل، لیهی به طور موقت با ایرگون متحد شد تا مجموعه‌ای از حملات هماهنگ را علیه بریتانیایی‌ها ترتیب دهند که در سال 1948 و در بحبوحه مقاومت شدید فلسطینیان و درگیری‌های منطقه‌ای گسترده تر، با تشکیل یک کشور جدید یهودی به اوج خود رسید. ایرگون و لیهی هر دو نقش مهمی را نه تنها در شکل دادن به تاکتیک‌های نظامی مورد استفاده در یشوف (‌شهرک‌نشین‌های صهیونیستی)، بلکه در تأثیرگذاری بر درک نظام بین‌الملل از واقعیات سیاسی موجود در فلسطین پس از جنگ نیز ایفا کردند. درواقع آن‌ها با استفاده از زور و ترور خواسته‌های خود را حتی به انگلیسی‌ها و نیروهای بین المللی انتقال می‌دادند.
پالماچ، دیگر گروه شبه نظامی مهم در جنبش صهیونیستی بود و نقش کلیدی در رویدادهای منتهی به وقایع «روز نکبت» فلسطین و جریانات سال 1948، که منجر به پاکسازی قومی گسترده اعراب محلی شد، ایفا کرد. این گروه که در ابتدا برای کمک به بریتانیا در طول جنگ جهانی دوم تشکیل شد، تمرکز خود را به سمت فلسطینیان پس از جنگ تغییر داد و درگیر خشونت سیستماتیک علیه آن‌ها شد. در طول دوره حساس پس از طرح تقسیم سازمان ملل در اواخر سال 1947، واحدهای پالماچ عملیات‌های نظامی متعددی را با هدف آواره کردن جوامع فلسطینی انجام دادند. گزارش‌های تاریخی نشان می‌دهند که چگونه آن‌ها با خشونت هرچه تمام به روستاها و مناطق مسکونی حمله می‌کردند، ساکنان آنجا را می‌کشتند، و از طریق تاکتیک‌های خشونت‌آمیز مورد استفاده خود ترس را به آن‌ها القا می‌کردند، و در نهایت موجب تسهیل گسترش سرزمینی دولت تازه‌تشکیل اسرائیل می‌شدند. اقدامات پالماچ نه تنها شامل تقابل مستقیم و آشکار علیه مردم محلی می‌شد، بلکه از طریق برخی عملیات‌های مخفیانه در مناطق روستایی هم به پیش می‌رفت، که منجر به ریشه‌کن کردن و آواره سازی هزاران فلسطینی و تخریب روستاهای آن‌ها شد و چشم‌انداز جمعیتی منطقه را برای همیشه تغییر داد.
عملیات‌های تروریستی پالماچ نمونه راهبرد گسترده‌تر رهبران صهیونیست در عرصه پاکسازی قومی ساکنان فلسطین است. اقدامات این گروه اغلب شامل حملات وحشیانه، از جمله قتل عام «دیر یاسین» ، که در آن بیش از صد فلسطینی کشته شدند، و وحشتی را به وجود آورد که منجر به فرار اکثریت آن‌ها از مناطق اطراف شد، می‌شود. بسیاری از فلسطینی‌ها زودتر از حمله آن‌ها از خانه‌های خود فرار می‌کردند و از ترس جان خود، آنجا را ترک کردند، زیرا این نیروهای اسرائیلی ترس و وحشتی را به راه‌انداختند تا مطمئن شوند که به اهداف توسعه طلبانه خود می‌رسند. تاکتیک‌هایی که پالماچ به کار می‌برد، در آن دوره با استراتژی نظامی کلان اسرائیل هم بی ربط نبود، از این جهت که آن‌ها فقط به دنبال تسخیر سرزمین نبودند، بلکه به دنبال ریشه‌کن کردن جمعیت بومیان فلسطینی بودند. میراث اقدامات وحشیانه آن‌ها عمیقاً در حافظه فلسطینی‌ها نقش بسته و یادآور خاطرات فقدان و آوارگی است که آورده پیدایش دولت اسرائیل بود.
هاگانا، از جمله سازمآن‌های شبه نظامی اولیه جوامع یهودی ساکن در فلسطین در دوران قیمومیت بریتانیا بود، که عملیات‌های متعددی را علیه مردم بومی فلسطین انجام داد، به ویژه پس از طرح تقسیم سازمان ملل در سال 1947. مشخصه این عملیات‌ها خشونت قابل توجه، جهت ارعاب و اخراج اجباری ساکنان فلسطینی از خانه هایشان بود. گزارش‌ها حاکی از آن است که تشدید تنش‌ها از سوی این گروه، حتی منجر به بروز یک سری اقدامات نظامی سازمان یافته از جمله استفاده از جنگ روانی با هدف ایجاد ترس در میان جوامع فلسطینی شد. عملیات‌های هاگانا فقط محدود به اقدامات نظامی نبود. این عملیات‌ها همچنین شامل رویکردهای نظام‌مند مانند تخریب روستاهای فلسطینی، دستور اخراج و حملات خشونت‌آمیز تروریستی بودند که هدف آن‌ها تسهیل اسکان یهودیان و کنترل بر سرزمین‌های اشغال شده بود. از جمله مواردی که در تحلیل‌های تاریخی ذکر شده، محاصره محله‌های اعراب در حیفا است، جایی که نیروهای نظامی صهیونیست از توپخانه و ابزارهای دیگر برای گلوله باران مناطق عرب نشین استفاده کردند و منجر به وحشت و مهاجرت گسترده در میان ساکنان فلسطینی شد. تاکتیک‌های آن‌ها شامل ترکیبی از حملات مستقیم همراه با شیوه‌های فریبنده بود، که طی آن نیروهای هاگانا خود را به شکل فلسطینی‌ها درمی آوردند و به صورت پنهانی اقدام به عملیات‌های تروریستی خشونت‌آمیز می‌کردند و بی اعتمادی، بی ثباتی و ترس را در جوامع عرب افزایش می‌دادند.