اسرائیل: نماد صلح طلبی !!

ایالات متحده همواره خود را به عنوان یک میانجی کلیدی در توافقنامه‌های صلح در خاورمیانه معرفی نموده است و نمونه کمپ دیوید در سال 1978 را هم مدرکی برای این ادعای خود می‌داند. با این حال، با ببرسی دقیق نقش آمریکا در این معاهده که از آن به عنوان پیروزی دیپلماتیک یاد می‌شود، درمی یابیم که واشنگتن، به جای اینکه به عنوان حکمی بی طرف عمل کند، اغلب سیاست‌ها و منافع خود را همسو با منافع اسرائیل به پیش برده است. به قول رشید خالدی: «ایالات متحده همواره به مثابه وکیل اسرائیل عمل کرده است و علنا نگرانی‌های اسرائیل را بر آرمان‌های حقیقی فلسطینی‌ها برای دستیابی به خودمختاری و حق تعیین‌سرنوشت اولویت می‌دهد». این همسویی استراتژیک بر ابتکارات صلح بعدی هم اثرگذار بوده است، و دیپلماسی آمریکایی در این مسیر، اغلب به پیچیده سازی اقدامات اسرائیل در فرآیند صلح و تضعیف حقوق فلسطینیان پرداخته است.
علاوه بر این، نظرات انتقادی دیگر در این موضوع، مانند تحلیل‌هایی که نصیر عاروری ارائه نموده، نشان می‌دهد که نقش ایالات متحده در مناقشه اسرائیل و فلسطین را می‌بایست اساساً ناقص و معیوب توصیف کرد، چراکه اغلب به صهیونیست‌ها کمک کرده تا زمینه دستیابی به یک راه‌حل متوازن ( به سود طرف مقابل) به کلی از بین برود. با تداوم ائتلاف آمریکا و اسرائیل، انحراف و تغییر نقش واشنگتن به عنوان یک واسطه بی طرف (آنطور که خود ادعا می‌کنند) بیش از پیش نمایان شده و این روایت را به وجود آورده است که تلاش‌های دیپلماتیک آمریکا با وجود اینکه با هدف دستیابی به صلح نمایش داده شده، در اصل در راه تقویت جاه‌طلبی‌های استراتژیک و ارضی اسرائیل انجام می‌گرفته است. این دوگانگی، که آمریکا خود را به عنوان میانجی و تسهیلگر صلح معرفی می‌کند، اما درواقع، حقایق درد و رنج فلسطینیان و مقاومت آنها در برابر اشغال صهیونیست‌ها را پنهان می‌کند، منجر به انعقاد توافق‌هایی شده که در عمل هیچ گونه آورده ای برای مردم فلسطین نداشته، و فقط وضعیت موجود را تداوم بخشیده‌اند.
بهره‌گیری از دیپلماسی عمومی و تبلیغ تصویر یک ملت صلح‌طلب: اسرائیل در این مرحله از یک کمپین روابط عمومی قوی استفاده کرد تا خود را به عنوان ملتی که به دنبال صلح و سازش هستند معرفی کند. این اقدام، شامل روایت‌هایی بود که عقب‌نشینی این رژيم از سرزمین‌هایی که اشغال کرده بود را به‌عنوان نوعی ژست حسن نیت، با هدف دستیابی به ثبات در منطقه نشان می‌داد، حتی زمانی که به طور همزمان شهرک‌سازی‌های خود را در این اراضی گسترش می‌داد. عقب نشینی اسرائیل از سرزمین‌ها، به ویژه سینا، نه تنها یک تصمیم عملی برای کاهش تنش‌های نظامی بود، بلکه یک اقدام استراتژیک برای کسب مشروعیت در عرصه بین المللی بود. روند مذاکرات صلح این امکان را برای اسرائیل فراهم کرد تا خود را به عنوان کشوری که برای دستیابی به صلح فداکاری می‌کند و از منافعش می‌گذرد، نشان دهد و از این طریق به طور مضاعف مشروعیت خود را تقویت کند. این سیاست با توجه به روابط ایالات متحده و اسرائیل با شتاب بیشتری دنبال شد، و در این راستا، اسرائیل با موفقیت‌های نظامی قبلی خود به شریک و متحد استراتژیک و مهم واشنگتن تبدیل شد؛ شریکی که بازدارندگی نظامی را با چاشنی گفتگوهای دیپلماتیک ترکیب کرده است.
مشارکت در مجامع بین المللی: در این دوره، اسرائیل فعالانه به دنبال تعامل با مجامع جهانی و استفاده از طرح‌های صلح در راستای این هدف بود که بتواند خود را به عنوان شریکی قابل اطمینان معرفی نماید؛ شریکی که همواره مایل به همکاری و مشارکت در حوزه‌های مختلف، از جمله مذاکرات صلح است. این تاکتیک رژیم شامل شرکت در مباحثات و گفتگوهای چندجانبه بود، ازجمله موارد مربوط به «توافقنامه اسلو»، که باعث به رسمیت شناخته شدن «سازمان آزادیبخش فلسطین» شد و پس از سال‌ها، به طور غیرمستقیم، تاحدی خواسته‌های فلسطینیان را در چارچوب بین‌المللی موضوعیت بخشید.
بهره‌گیری از راهبرد عادی سازی روابط با اعراب به طور مستمر: اسرائیل ترفند ارائه پیشنهاد صلح به دولت‌های عربی و عادی سازی روابط با آنها را در ازای دریافت امتیازاتی، مانند به رسمیت شناخته شدن و تقویت روابط دیپلماتیک، رها نکرد. «ابتکار صلح عربی» در سال 2002 که خواستار خروج اسرائیل از سرزمین‌های اشغالی در ازای عادی سازی روابط با «اتحادیه عرب» بود، منعکس کننده این راهبرد مستمر صهیونیست‌ها در مسیر مشروعیت طلبی از طریق پیشنهادات و مذاکرات صلح، و همزمان ادامه اقدامات اشغالگرایانه در فلسطین است.
استفاده از حقوق بین‌الملل: تلاش صهیونیست‌ها این بود که اقدامات خود را در چارچوب معیارهای حقوق بین الملل، به ویژه در مورد توافقنامه اسلو، انجام دهد. درواقع، هدف رهبران اسرائیل این بود که سیاست‌های خود را مطابق با هنجارهای بین‌المللی نشان دهند و از زبان و چارچوب‌های قانونی برای تأیید ادعاهای خود و اثبات مشروعیت خود استفاده کنند.
با به کارگیری این راهبردها، اسرائیل نه تنها توانست ادعاهای ارضی خود را در فلسطین تثبیت کند، بلکه با ایجاد روایتی جدید، جایگاه خود را از یک متجاوز به یک دولت مستقل تابع قانون که به دنبال صلح و به رسمیت شناخته شدن، آن هم در منطقه‌ای که توسط دولت‌های متخاصم محاصره شده است، تغییر دهد. ترکیبی از مذاکرات دیپلماتیک، تکیه بر حمایت‌ها و کمک‌های ایالات متحده، اقدامات فریب‌آمیز در عرصه دیپلماسی عمومی، مشارکت در گفتگوهای بین‌المللی و سوء‌استفاده از چارچوب‌های حقوقی، نقش مهمی در شکل‌دهی به فرایند موردنظر اسرائیل در مرحله بعدی فعالیتش ایفا نمود.